•   Als je Art in een paar woorden zou moeten beschrijven, wat is je indruk van hem?
Art is mijn verstandige broer! We lijken op elkaar. Niet alleen qua karakter, maar ook qua uiterlijk zouden we broer en zus kunnen zijn. Hij is gewoon leuk om mee om te gaan.

•   Hoe heb je de opnamen van Peking Express ervaren t.o.v. de opnamen van Terra Incognita?
Je kunt het bijna niet vergelijken. Wij zaten bij de opnames van Terra Incognita op één plek, 2 maanden aan een stuk en bij Peking Express ben je constant onderweg en heb je iedere nacht een ander bed. En dat reizen, ongeveer 9 uur per dag zit je in de wagen bij Peking, dus dat is eigenlijk fysiek heel zwaar. Je hoeft niet echt een inspanning te doen fysiek, maar je bent heel de tijd onderweg. Bij Terra zit je op 1 plek, een eiland en daar ga je ook 2 maanden niet vanaf. Dus dat is psychologisch moeilijker. Je zit daar in een resort, je hebt jouw hutje en airco, maar dat eilandje zelf waar de productie op zat had een kustlijn van 500 meter en dat was het. Je kan daar even wandelen, maar je ziet er verder niks. Net als de deelnemers eigenlijk, maar wij worden wel meer in de watten gelegd zodat wij onze job goed kunnen doen.
Waar we tijdens de opnames heel veel last van gehad hebben was het weer.

•   Was het weer zo slecht?
Oeh, ’t was regenseizoen. ’t Platform wat we gebouwd hadden waar het levenswiel op staat, hebben we 4 keer opnieuw moeten opbouwen omdat de zee zo wild was. ’t Stond zo tegen een rots gebouwd, in de branding. ’t Was een zware miserie, we hebben vaak proeven niet op kunnen nemen omdat de boot niet tot bij het eiland geraakte. De deelnemers konden een beetje schuilen in die hutten en dat was het. En ze hadden een regencape. Die regen heeft het wel heel zwaar gemaakt. Een hele woeste zee hadden we.

•   Mis je Expeditie Robinson?
Mis ik het? Neen, maar ik was wel heel triest dat we het verloren hebben. ’t Deed pijn, want ’t wordt een kindje van jou na een tijd en je hebt er dan zolang aan gewerkt en ineens wordt dat jou afgenomen op een beetje vreemde manier. En dat doet pijn. Zeker als ik nu die reclames zie of de promo van Robinson, dan denk ik verdorie.

•   Ga je het wel volgen?
Ja natuurlijk! Maar stiekem ben ik ook weer blij, want we hebben dit dan uit de grond gestampt, een nieuw concept. We hebben gebouwd op Robinson en Peking, op de ervaring die we hadden, dat kunnen we niet ontkennen. Maar ik ben blij dat we een stap verder gaan. Robinson is spectaculairder en harder denk ik. Dat was survival. Dit is geen survival. Ze krijgen eten van ons. Dit is het mysterie, inhoudelijk is het fijner. Het is weer iets nieuws. Op dat vlak ben ik wel blij dat we aan iets nieuws konden beginnen zonder dat de deelnemers ook wisten waar ze aan begonnen. Bij Robinson, zeker nu de laatste jaren dat we opgenomen hebben; weten de deelnemers wat er komt. Ze weten perfect van ‘o ja, nu gaat er familie komen’ en we moesten ze blijven verrassen. Dat was soms heel moeilijk na 5 jaar nog. En dat is goed gelukt bij Terra, omdat het voor ons weer in een zwart gat springen was. En ook voor de deelnemers. En dat zorgt wel voor mooie beelden en tv.
Maar, natuurlijk ga ik kijken. Ook hoe Ernst Paul het doet.

•   Mis je Ernst-Paul?
Omdat Art zo leuk is heb ik hem niet gemist nee. Zijn bijnaam was papa Beer en ik was Goudlokje vroeger tijdens de opnames. Soms heb ik er wel eens aan gedacht, maar we hebben eigenlijk geen contact meer. Ik heb Ernst-Paul nog gesmst vooraleer ik vertrok, want wij vertrokken iets vroeger en toen heb ik geschreven ‘het is wel triestig hoe ’t gelopen is’ en ik kreeg toen een smsje terug ‘ja inderdaad triestig, veel succes!’ En dat was het. Maar ik mocht ook niet vragen bij hem, wat ga je doen met Robinson en hij mocht niet vragen naar ons. Allemaal een beetje raar. We waren altijd goede collega’s samen, maar niet de beste vrienden om later dan nog af te spreken. Dus we hebben geen contact meer gehad. Dus heb ik hem gemist? Niet echt nee, maar werkte wel graag met hem samen. Geen kwaad woord over Ernst-Paul.

•   In hoeverre heb je een persoonlijk contact met kandidaten?
Tijdens de opnames? Bijna niet. En dat is echt de bedoeling, want het is hun verhaal. We zeggen altijd ‘we laten ze onder een stolp’. Het is hun verhaal en wij blijven daar zoveel mogelijk af. Hoe meer mensen zich er mee gaan bemoeien, hoe meer ze contact met ons gaan zoeken en dat mag niet. Ik heb het daar soms wel moeilijk mee. Je hebt wel eens medelijden en dan wil je ermee gaan praten; helpen mag niet. Maar dat gevoel moet je wegsteken, je moet een beetje afstandelijker zijn dan je normaal bent. Je mag wel eens lachen en zeggen ‘je hebt gewonnen’, maar dat is het. Je mag ook geen onderscheid maken. Ook op vragen als 'wie is je favoriet', dat zou ik nooit zeggen.
Ik ben eigenlijk niet meer dan de rode draad, de verteller (voor België, in Nederland is het Art), maar het zijn de deelnemers die het programma maken. Zij zijn de hoofdpersonages. We kiezen ze ook heel goed uit. De castings zijn heel belangrijk.

•   Hebben jullie nooit eens gedacht ‘deze persoon blijkt achteraf een misser’?
We hebben nooit echt gedacht van dit is een verkeerde kandidaat. Wat we wel gehad hebben is dat je mensen niet op voorhand kunt inschatten. We laten ze allerlei proeven doen, zowel fysiek als psychisch en onze psycholoog kan meestal wel een beetje inschatten hoe de kandidaten gaan reageren. Maar dan nog, het is voor die mensen ook de eerste keer dat ze aan zo’n programma meedoen. En ze weten vaak zelf niet hoe ze gaan reageren. Het enige wat we wel hadden is dat mensen vroeger uitstappen en opgeven dan verwacht. Maar het was ook wel vreselijk zwaar.

•   Als je de proeven van Terra en Peking vergelijkt, wat lijkt jou dan zwaarder?
Moeilijke vraag. Ik denk dat dit zwaarder is. Bij Peking heb je iemand waar je echt jezelf bij kan zijn, een klankbord en daar heb je wat aan. Hier moeten ze het alleen doen. Ze zoeken wel een maatje. Maar dan zijn ze net naar elkaar aan ’t toegroeien en dan moeten ze elkaar al weer verlaten.

•   Bij Robinson speelde het groepsproces een belangrijke rol. Hoe is dat bij Terra?
Dat is het bij Terra ook. Want telkens als ze een niveau omhoog willen, promoveren ze 1 iemand uit de groep. Dus bij de volgende aflevering gaan ze eerst een proef doen (de mensen van ’t vaste land) in 2 groepen tegen elkaar.  En dan de groep die wint moet uit de winnende groep iemand promoveren naar het volgende niveau. Je moet als kandidaat dus zorgen dat je goed in de groep ligt. Er zijn dus kandidaten die nooit op een volgend niveau terechtkomen.
Je kunt het vaste land een beetje zien als de wachtkamer, zij zitten nog niet echt in het spel. Ze maken er wel deel van uit, maar ze kunnen niet beginnen. Je voelt ook echt dat die mensen in de wachtkamer willen beginnen. En dat wordt steeds maar erger omdat er zo weinig kansen zijn om te promoveren naar ’t tweede niveau.
Wat ook leuk is in vergelijk met Robinson is dat het hier gaat om promotie. Ze hoeven geen negatieve stem uit te brengen, maar mogen iemand promoveren. Er wordt niemand weggestemd. Ze blijven er dus heel lang in als er niemand opgeeft. Wel moeilijker om te volgen voor de kijker omdat er meer personages zijn.